Bir yazarımız, "Ramazanı eğlence ayına çevirdi belediyeler!." diyor.
Belediyelerin ramazanlarda düzenlediği etkinliklerden söz ediyor olmalı.
Bu etkinliklerle ramazanın manevi boyutunun ıskalandığını işaret ediyor.
Bunun negatif, yani olumsuzlayıcı bir bakış açısı olduğunu düşünüyorum.
Belediyelerin yaptığı etkinliklerin bir eğlencenin ötesinde ramazana ait bir heyecan yaşatmak olduğunu kabul etmek gerekir.
Teravih namazından sonra belediyelerin ikram ettiği şerbet ya da çaylar eşliğinde yarenlik etmenin ne sakıncası olabilir ki!
Ya da düzenlenen tiyatro etkinliklerinde insanların gülmesi ramazanın maneviyatından niye bir şeyler alıp götürsün?
Hele de ramazanla duygu ilişkisi az ya da dengede olanın etkinliklerden hareketle bir ramazan heyecanı yaşaması, bir duygu seline kapılması niye kötü olsun?
İftar önce ve sonrası şehirlerin belirli mekânlarında yaratılan heyecanın, o ana ilişkin duygu halinin oruç tut(a)mayanlarda bir hüzün yaratması, bir pişmanlık uyandırması niye kötü olsun?
***
Geçmiş ramazanları, çocukluğumuzun ramazanları üzerinden anlatabiliyoruz.
Çocukluğumuzun ramazanları üzerinden bir ramazan hikâyesi çıkarabiliyoruz ancak...
"Nerede o eski ramazanlar!" diyorsak eğer, kaybettiğimiz şey, çocukluğumuzun ramazanlarıdır daha çok...
Ramazana dair anlatacak hikâyesi olmayanların, çocukluk dönemlerine ait zihinlerinde yer edecek bir ramazan yaşamamış olduklarını da rahatlıkla söyleyebiliriz.
***
Çocukluk, oyun ve hayal üzerinden yaşanır.
Oyun, çocuğun kendini keşfettiği, kimliğini oluşturduğu bir zemin olması bağlamında çok öğreticidir.
Ramazan da bu anlamda bir oyun üzerinden anlam kazanır çocuğun zihninde.
Ve oyun, eğlendirici olursa bir anlam ifade eder.
O halde ramazanın da bir eğlendirici yanı olmalıdır çocuklar için.
Eğlendirici... Ama eğitici...
***
Ramazan eğlencesi deyince aklımıza Karagözle Hacivat'ın gelmesi bundandır.
Orta oyununu ve Direklerarası'nı yaratan atmosferdir ramazanlar bir bakıma.
Böyle bakıldığında ramazanlar çocuklar için "beklenen" zamanlardır.
Sabırsızlıkla...
Heyecanla...
Ramazan "mutluluk getirendi" bu anlamda...
Mutlu edendi.
O atmosfer içinde "ramazana dair" yaşananlar, çocuklarda bir ramazan bilinci oluşturması açısından çok öğreticidir.
Sahura kalkmaktır ramazan...
İftar topunu beklemektir.
Teravihtir... daha çok namazdır.
Kur'an sözcüğünü daha çok duymaktır...
Okunan Kur'an'ı... ve hatimleri...
Fitredir... sadakadır... zekâttır...
Yoksulla temastır...
Açlıkla da...
Açlığı yaşamak üzerinden sahip olunan nimetlerin kıymetini bilmektir.
Sabretmektir...
Şükretmektir...
Çocuklarda ramazan eğlenceleri üzerinden bir din tasavvuru her halde böyle oluşuyor...
***
Günümüz çocuklarında da ramazan eğlenceleri üzerinden bir dini hayat tasavvuru oluşturmak mümkündür diye düşünüyorum.
Bu bağlamda Amasya Belediyesi'nin ramazan süresince Gezi Yolu'nda gerçekleştirdiği eğlenceleri çok anlamlı buluyorum ve teşekkür ediyorum. Ancak bu etkinlikler daha çok yetişkinlere ve onları eğlendirmeye yönelik sanki.
Benim arzu ettiğim şey, daha çok çocuklara yönelik eğlenceli ramazan etkinlikleridir. Çocuklarda bir ramazan coşkusu yaratılmasından yanayım. Bunun çok değerli kazanımları olacaktır.
Sadece Gezi Yolu'nda değil, şehrin belirli semtlerinde iftar öncesi ve sonrası etkinlikler hayal ediyorum.
Yani Amasya'da da bir "Direklerarası" olsun istiyorum.
Örneğin biri İstasyon semtindeki festival alanında, diğeri de Bahçeleriçi'ndeki semt sahasında olmak üzere iki merkezde Karagöz ve Orta oyunu benzeri etkinlikler düzenlenebilir.
Şehir bandosu sadece Kale'de değil, mahallelerde de gösteriler yapabilir.
Özellikle iftar öncesi, belirlenmiş merkezlerde yapılacak etkinlikler, oruç tutan, ancak sabrı tükenmek üzere olan çocuklar için kolaylaştırıcı bir etki de yaratacaktır...
İftar sonrası da mizah ağırlıklı kısa oyunların şehrin belirli merkezlerinde sahneye konulması çocuklar nezdinde ramazanı, heyecanla beklenen "saadet zamanlarına" dönüştürecektir.